Het eerste deel van het levensgebed was ‘dank’ (zie gedachte van de maand mei). Het tweede deel is ‘sorry’.
Pas nadat je bent gegroeid in een houding van dankbaarheid wordt het zinvol om sorry te zeggen. Dankbaarheid maakt het mogelijk om je er open en vol vertrouwen van bewust te worden dat er ook schaduwzijden zijn in je leven. Waar was je droevig, leeg, geïrriteerd, boos, zonder hoop? Wat heeft je weggetrokken van het leven en dus van God?
Het doel van dit gedeelte van het gebed is om je bewust te worden van de doodlopende wegen in je manier van zijn en doen. Inzicht verwerven in je zonde, zegt Ignatius, is een genade, een geschenk van God. Het kan voorkomen dat je steeds weer in dezelfde valkuilen stapt.
Het is niet de bedoeling van het sorry zeggen, dat je je gaat wentelen in zelfmedelijden of in schuldgevoelens. De tweede etappe van het gebed wordt pas echt gebed voor zover ze leidt tot 1. berouw: het besef dat wat je gedaan hebt, geen leven geeft, en
tot 2. het voornemen om het anders aan te pakken. Met andere woorden: om je te bekeren.
Zo kan dit deel van het levensgebed een springplank worden naar groei, naar meer leven.
Berouw maakt dat je een vrijer mens kunt worden. Het opent immers de deur naar een persoonlijke keuze om het anders aan te pakken. Om te groeien in de richting van de mooie mens, waartoe je geroepen bent.
(Ontleend aan ‘Leven met Ignatius van Nikolaas Sintobin)
De volgende gedachte van de maand gaat over deel 3 van het levensgebed: ‘Alstublieft’.