In de krant las ik een interview met Ties Teurlings bij het verschijnen van zijn 
boek "Krentenkoppen'. Ties is een jonge cabaretier (twintiger). In het interview vertelt hij dat zijn opa en oma veel voor hem betekenden, met name in de periode dat zijn ouders waren gescheiden. Ook al was zijn oma dement, bij hen vond hij een thuis. In het interview vertelde hij over het belang van het ingebed zijn in een familie, het kennen van je voorgeslacht en het respect dat ouderen toekomt. Voor mij was dit interview de aanleiding om het boek te lezen. Ties laat in prachtige en levensechte dialogen zien wat dementie in een vergevorderd stadium kan zijn. Ook zien we hoe zijn opa er mee omgaat. Meestal liefdevol en geduldig, soms geïrriteerd. Toch viel het boek mij tegen. Het blijft bij een weergave van de - door de dementie van oma beïnvloede - gesprekken, tijdens de bezoeken die Ties en zijn familie aanopa en oma brengen.
We lezen niets over het leven van opa en oma voor de dementie. Dat moet toch verrewegvhet grootste deel van hun leven zijn geweest. We lezen niets over de betekenis van opa en oma voor hun kinderen en kleinkinderen of voor Ties in het bijzonder. Daardoor wordt dit boek nooit meer dan een ontluisterend portret van geestelijke en lichamelijke (van opa) aftakeling. Een troosteloos boek, waaruit we alleen kunnen concluderen dat Ties zorgzaam en attent is geweest voor zijn grootouders.
Het ontbreekt dit boek mijns inziens aan de rijpheid, het inzicht, overzicht en respect, die het boek pas echt boeiend zouden kunnen maken. Dit is dus niet het boek dat je 'gelezen moet hebben'. Misschien komt dat later nog eens? Want schrijven kan Ties.